Ей, оқтаулы ақ берен, сен ұшқан құсқа епті едің.
Торыңа түстім, ойнадың, сен тойғанша сайрадым.
Өткен соң жұрттың өткелін, «Сендей бұлбұл көп» дедің.
«Көлімді тастап, теңізге ұша алмаймын, жоқ» дедің.
Алдымды Аллам біледі-ай, өзіме аян өткенім.
Қайырмасы:
Болмысы бөтен құс едім, теңім-ау сен де текті едің.
Кінәлі сезім, сонан соң, кеш гүлдеген көктемім.
Уыстап беріп уыңды, ұнатқаның неткенің?
Жарда тұрған тағдырды құлатқанын неткенің?
Жұбату үшін келдім деп, жылатқаның неткенің?

Мен үшін уайым шекпедің, сезімнен мықты деп пе едің?
Жағасын тістеп, шыдадым, төзімнің киіп шекпенін.
Өзіңмен өтті ау көп керім, жарқ еткен кезім, сәттерім.
Уақыт – емші, жазылар, орыны нала өкпенің.
Өткенді қалдым парақтап, бітірмей кеткен мектебім.

Қайырмасы:
Болмысы бөтен құс едім, теңім-ау сен де текті едің.
Кінәлі сезім, сонан соң, кеш гүлдеген көктемім.
Уыстап беріп уыңды, ұнатқаның неткенің?
Жарда тұрған тағдырды құлатқанын неткенің?
Жұбату үшін келдім деп, жылатқаның неткенің?