Таныш дисәм–таныш түгел төсле,
Кем булдың син минем юлымда?
Уйламаган җирдән–көтмәгәндә
Чәчәк биреп киттең кулыма.

Кушымта:
Азалия! Азалия!
Иң матуры чәчәкләр арасында,
Әйтер сыман Азалия:
«Мине эзлә–яратсаң табарсың ла».
Азалия!

Көн дә чыгам чәчәк бакчасына,
Мең әйләнәм гөлләр тирәсен,
Син дип уйлап куям, күреп калгач
Чәчәк тотканнарның берәрсен.

Күпме уйлап, күпме баш ватсам да
Кем икәнен тәки белмәдем.
Шулай да мин көттем, шулай да өмет иттем,
Әмма ләкин кабат килмәдең.