Dwadzieścia cztery smutki 
to zwykła nasza doba. 
I dzień jest nie za krotki, 
i noc się nam podoba. 
Deszcz pada nieustanny 
i nudny, i nużący, 
za oknem chodzą panny 
smucące się niechcący 
(niechcący...) 
Za oknem wieczór spływa 
po dachach i po rynnach, 
i ciemność odpoczywa 
bezpieczna i bezczynna. 
Dwadzieścia cztery smutki... 
Usiądę sam za stołem, 
zamyślę się wieczyście 
o życiu niewesołym, 
przez które ze mną szliście. 
O naszym domu niskim 
i o wysokim niebie, 
o wszystkich i o wszystkim - 
i za was, i za siebie. 
Dwadzieścia cztery smutki...