Հիմա հասկացա, կարեւորը կանգառն է։
Ճանապարհը՝ միայն կետերի միացում։
Շնչում է դեմքիդ քրտնած կայարանը,
Մեզ կուլ է տալիս և դուրս շպրտում։

Սեղմված են իրար դատարկ ճամպրուկները,
Յուղոտ բաժակները՝ սեղանին դողում,
Իրարից զզված ուղեւորները,
Ինչ որ անիմաստ ստեր են փչում։

Ճանապարհը քո ընթացող խաբկանքն է,
Առջեւում՝ միայն անհայտություն։
Երբ քո փողոցից մարդիք վերանում են,
Դու փնտրիր նրանց ուրիշ քաղաքում։

Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ կախում ես մեխից,
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից։

Քո ճամպրուկն էլ, խենթ, ջութակի պատյանն է։
Քեզ ճանապարհին ոչ ոք չի սպասում։
Որոնում ես այն կապույտ քաղաքը,
Որտեղ երազները չեն գողանում։

Դու հիմա հասկացար, կարեւորը կանգառն է,
Ճանապարհը՝ երկու կետերի մ