Միգուցե ես խենթ եմ, կամ աշխարհն է ցնորվում…
մոլորված քայլում եմ ուղղանկյուն այս աշխարհում
և հաշվում դատարկ բիբերը կուրացած ու պաղ երազների…
մայթերից պոկում խոսքերը ոտքի տակ ճզմված ժամանակի։

Եւ նորից խաբված ամբոխը հովիվներ է նոր վիժում,
և նորից կապույտ թռչունը բանտարկվեց իր վանդակում,
և նորից սեղմված բռունցքները ինչվոր բան են պահանջում…
խելացնոր ազատությունը և կախված անկախությունը
հեղափոխության գորշ երախում։

Միգուցե ես խենթ եմ, կամ աշխարհն է ցնորվում,
անկարող ոռնում եմ լույսազուրկ իմ սենյակում,
կարկատում եմ շաբաթները թելերով մաշված իմ նյարդերի
և մուրում եմ լուսաբացը տաք հացից էլ ավելի։

Երբ  չորս կողմը բողոքում են, ինչվոր բան են անիծում,
գիտեն, ով է մեղավորը, «Հասկանում ե