Alá arriba naquel monte unha fiadiña hai (bis) 
Quen me dera ir a ella sin o saber miña nai (bis) 
Ai lalalalala Ailalalalalalala (bis) 

Esta noite hai unha fía e mañán unha espadela (bis) 
Bóteme o caldo mi madre que eu tamén quero ir a ella (bis) 
Ai lalalalala Ailalalalalalala (bis) 

Os mariñeiros no mare arman vela arman vela (bis) 
Arman vela, arman vela i eu tamén a vou armar(e) (bis) 
Ai lalalalala Ailalalalalalala (bis) 

Desde o meio do ceu alumía as mulleres ermas que contan 
ondas na Lanzada(1). Dona da fertilidade, raíña do mar e do 
 [bad word] os sous ritmos diverxentes e abre-os ao 
milagre da reproducción na novena onda. 

Tamén en Corme(2) as fémeas case espidas buscan o ritmo 
do seu seo baixo a Lúa, vixiadas pola Serpente Alada, 
ferida cunha [bad word] no seu lombo. 

Cando as fémeas soben ao monte, a Serpente alza o seu 
volo levando unha Vella que Fía na Roca o fío do tempo; a 
sucesión de lúas novas e vellas, e cada Plenilunio, deixa ao 
seu paso grandes laxes que enchen de dólmenes a terra 
húmida, de Dombate(3) ao Hospital da Fonsagrada(4), da 
Faladoira ao Morrazo. 

O luar fende a terra, es escoita-se un ritmo xordo de 
percusión profunda que é o pandeiro do amigo que xa non 
está. É o son do dolmen, o antigo ritmo da semente 
transformada na espiga do eterno campesino neolítico que 
todos levamos dentro.