Дай у Слуцку на рыночку, 
Да піў Байда гарэлочку; 
Цар турэцкі да наяжджае, 
Байду млодага намаўляе: 

“Ой ты Байда маладзюсенькі! 
З цябе ж рыцар да слаўнюсенькі: 
Будзіш панам ты гаспадарам! 
Вазьмі маю дачку царэўначку!” 

“Да твая ж дачка паганачка! 
Яе ж вера да праклятая!…” 
Крыкнуў цар тут на сваі служкі, 
На сваі служкі вярнюсенькі:

“Ой! вазьміце ж Байду да й звяжыце,
На гак рэбрам перачапіце!”
Вісіць Байда, ні дзень ні дзень - ні два,
Ні адну ночку - ні гадзіночку!…

На дзень трэці праглядае.
Свайму цюру прамаўляе:
“Ой! ты цюра ты вярнюсенькі,
Падай ты лучок тугусенькі!”

Трафіў цара пасярод лаба
А царыцу у патыліцу;
Вота ж табе турэцкаму цару
Да за слаўнага рыцара кару!

Лучшэ цар табе было галаву
Галаву с плеч Байдавых зняці;
І па Байдавай рыцара смерці
Ды з гармат ды з гармат страляці!