Լեռ֊ծերունի
Բացի՛ր քո գիրկը, իմ լե՛ռ֊ծերունի,
Գլուխս դնեմ կրծքիդ ամայի։
Քարիդ պես կարծր է դարձել իմ հոգին,
Արևն է այրել գանձերս անգին։
Փլվել են հոգուս վանքերը,
Լռել են արդեն զանգերը,
Ցու՛րտ է ու խավա՛ր։
Եվ լոկ չարագործ քամին է
Շարժում քարացած ստվերները,
Մերկացնում հուշերն իմ անհամար։
Մտնեմ մատուռդ, աղոթքս անեմ,
Մարած մոմերի լույսերը վառեմ։
Թողնեմ կարոտս վճիտ աղբյուրին,
Գուցե ամոքեն ջրերն իմ հոգին։
Իմ դուռը ամուր փակել եմ,
Ու չար աչքից թաքցրել եմ
Սերը իմ անմար։
Եվ լոկ չարագործ քամին է
Շարժում քարացած ստվերները,
Մերկացնում հուշերն իմ անհամար։
Եկել եմ գիրկդ, իմ լե՛ռ֊ծերունի,
Պատմի՛ր իմաստուն խորհուրդը կյանքի։
Բա՛ց վարագույրը մթին դարերի,
Թո՛ղ գիրը կարդամ քո հին քարերի։
Գու&