Εσύ όντες αναστενάεις Εγώ ’ς σον κόσμον χάμαι 
Έναν ο πόνον ντ’ έχομαι Πάμε πουλόπο μ’ πάμε
 γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν Πάμε πουλόπο μ’ πάμε 
Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον Εΐνον ας ευτάμε
 όντες τερούν τ’ ομμάτοπα σ’ Ατά τα σεβνταλία 
Κάτ’ άγναν κρούει το κάρδοπο μ’ σκαλών και παίρ’ φωτίαν γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν Πάμε πουλόπο μ’ πάμε 
Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον Εΐνον ας ευτάμε
 Εκεί ’ς σο πέραν τα ρα≤ά Πουλόπα κελαηδούν’νε 
Ασ’ σην σεβντάν τ’εμέτερον Ατά πα εγροικούν’νε