Нябёсы – акіян, я знаў даўно –

Блакітны, неабсяжны, першародны,

А ўсё, што зорам на зямлі відно,

Ні больш ні менш як сьвет яго падводны.

Тут - водарасьці пушчы векавой,

Бялявых хмар, вятроў бясконцых плыні,

Спрадвечных гор застыўшыя вяршыні,

Усё яго – да хваль, што пада мной,

Дзе акіян разлёгся Атлантычны...

Тут сьвет другі: і глыбіня, і мель,

І ёсьць прастор, ня меншы за касьмічны,

Для хваль салёных ростам з карабель.

Я - трэці сьвет, я кропелька малая

 Тых сьветаў двух – звычайны чалавек,

Што неба і зямлю ў сабе зьмяшчае

І ў сьвет адзін злучае іх навек.