І. Лучанок - Я. Купала

Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў яна нам ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеньнiя праталiны
I лесу шэлест верасны, i ў полi дуб апалены.

Аб ёй мне будзiць успамiн на лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам.
Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеньнiя праталiны
I шэлест лесу верасны, i ў полi дуб апалены.

I тое нуднае ягнят бляяньне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад на могiлкавым кладзьбiшчы.
Жыве зь ёй дум маiх сям'я і сьніць зь ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.