Кулларымда гармун,йөрәгемдә бар моң, 
Төнге урам буйлап эх,бер үтәсе! 
Гомер үтә торгач,зур бер йомгак булгач, 
Ничек кенә итеп аны сүтәсе?! 

Кушымта: 
Узыйм әле авыл урамнарын, 
Бастырып тик күңел бураннарын. 
Хисләремне гармун сөйләсен, 
Әйтеп минем сиңа киләсен. 

Сыздырып ла уйнап,олы урам буйлап, 
Яныгыздан килә эх,бер узасым! 
Урамнарны иңләп, сине айга тиңләп, 
Моңлы гына матур җырны сузасым. 

Гармун моңын тыңлап, әллә мине уйлап, 
Урамнарга чыксаң эх,бер күрәсе! 
Яннарыңа барып,кулларыңнан алып, 
Күзләреңнән синең ничек үбәсе?!