Кліч Маці-Прыроды (Тэкст гурта APRAXIA, 1999г)
 

У цішыні халоднай ночы
Я пачуў журботны голас
Дзіўны кліч той, поўны болю
Мне прынёс вандроўнік-вецер
З лясоў бязмежных, цёмных
Ад усіх схаваўшых тайну
Дождж, як нечай бяды слёзы
Без супынку л’ецца з неба.
Шум яго, як ціхі голас
Кліча зноў мяне ў дарогу
Я іду скрозь гушчар лесу,
Праз шум лістоты чую гук той,
Што мяне кліча, я шукаю
Зразумець каб, хто л’е слёзы
 
Я неходжанай сцежкай
Імкнуся ўглыб сівой дубравы.
Моцы больш няма, спускаюся
Да падножжа чорных дрэваў.
Сярод імхоў, сярод лістоты
Лес бярэ мяне ў абдымкі
Зразумець каб мог я, чый жа
Доугі кліч пачуў мой розум
Каб я змог спасцігнуць Веды…
Карані, трава, галіны
Прарастаюць усе праз цела
Пратыкаюць рукі, грудзі
І цяпер я – частка лесу
Тое, чым павінен быць
Чым я быў у вяках далёкіх

Дзевяць вечных дзён ляжаў я,
Увесь ахутаны галлём.
Тайны лесу спасцігаў я
Чуў той запаветны голас...
Дзевяць ночаў боль са мной быў –
Праз пакуты прыйдзе Мудрасць
З ім прыходзіць Разуменне.
Жыцця напрамкаў патаемных
 
 
Вось, Матуля, зноў, Прырода!
Зачароўвае, вабіць
Абуджае сонны розум
Каб быць мне звышчалавекам
Ганарлівым сынам Лесу,
Уладаром каштоўных ведаў
Шмат людзей ужо даўно
Для Прыроды не патрэбны.
 
Дурны натоўп – той, што уступіць
Хутка ўжо ў страшэннай бітве.
Дапамогуць ёй, пачуў хто
Кліч той, хто спасцігнуў Мудрасць.
 
Багі новыя, Звышлюдзі!
І былі што часткай лесу
Голасам Прыроды дзікай 
Пакарання дзень наступіць!