Калі ідуць на абардаж,
І поўніць полымя прасьцяг
Да верху мачты - экіпаж
Цвікамі прыбівае сьцяг.

Даўно здалася - нават сталь, -
І толькі зараз - мы памром
Пад сьцягам, што ў прадонні хваль
Зьнікае разам з караблём.

Ў крыві краіны нашай бель,
Прыходзіць час смяротных сноў,
І нашай волі карабель, -
Няскораны, - ідзе на дно.

І сёньня ў вечны наш працяг,
У неба на світаньні дня
Уздымуць нас, як волі сьцяг,
Якога й Богу нельга зьняць.