Не пакахае. 

Не можа. 
Світанне 

Не прынясе мне 

новых надзей. 

Але ёсць яно, 
ёсць каханне, - 
I люблю я больш 
Зямлю і людзей. 

Больш ні ў чым на зямлі мне няма патрэбы: 
Толькі б шчасця болей яе сынам, 
Больш любві, пяшчоты, сумленнага хлеба, 
Менш свінцу, менш вайны агня 

Толькі б хлопцы былі да дзяўчат, як ветрык, 
А дзяўчаты да хлопцаў, як сонца, былі. 
Толькі б мукі ма ў зямныя нетры 
Разам з целам навек адышлі. 

Толькi б сэрца свяшчэнным гарэлi знiчам... 
I яшчэ адно, 
I гэта канец: 
Калі ты мяне за сябе паклічаш 
I заглянеш пажарамі ў вочы мне, - 
Я пайду на гэта з такім жаданнем 
I з такою гарачаю цягай зямной, 
Як ляцеў у восеньскi дзень на спатканне 
З жорсткай, мiлай,  харошай маёй. 

Ўсіх Святых на Кулішках храм занядбаны 
Поруч з плошчаю і тытунёвым латком. 
Памалюся ў ім аб смяротнай ране 
I аб мужнай славе перад канцом. 

Аб трывожнай, крывавай, застрашлівай долі 
Папрашу перад тым, як кiнуцца ў бой, 
Перад страшным полем, смяротным полем, 
Куліковым полем любові маёй.