1. Арамыз суысада, мен әлі алаңдаймын.
Адасып кеттім ей, жолды тауып баралмаймын.
Көр сокыр пенде, тук көрмейді айналасынан.
Мен дәл сондаймын, иа дәл сондаймын.

Ойлануға, ой жоқ, айтшы немді ойланам?
Тубі жок ойларга, канша рет бойлагам?
Расында тоймагам, сенің бейнеңе қанып.
Өтінем бір көрінші, соңгы рет сені көрейін калып.

Шамалы уакыт калды, қу дүние артта калады.
Екеумізде кетеміз, токтайды тагдыр каламы.
Журектін тереңінде сенің есімің бағалы.
Ал сен менің журегімді каншага журсін бағалап?

Кайда сезімдер, екеуміз жиган.
Кешір, кетіре алмадым откен кундерді мидан.
Есіңдеме, жылы созбен саган хат жазгандарым.
Сонда, осыма тагдырдың, екеумізге жазган багы.

Кайырма.

Кундерім көз алдымда зулап.
Өткен сайын барамын , батып кұлап.
Қатып кұлад , махаббатың гулі
көз алдымда қурап.

Алданып калдық екеуміз.
Кімге? Неге? Жаным.
Тағдыргама? 
Тағдыр алдайма?

2. Өзіммен өзім, оңаша жалғыз калғанда.
Кубірлеп сөйлеп отырсам, оған таңгалма.
Сол кезде жаным, касыма менің келмеш
Барымды яки жоғымды тіпті сен аңгарма..

Тусінбейм, сірә есім ауысып кеткен.
Бәлкім бос сөздерге еріп, менің ауызым кепкен.
Екі жакка кетпей жатып, ұмыттым деп жалган айтып.
Ұмыттым дегеннен кейін кайта, арадағы болғанды айтып.

Кателестік, сондада мойындамадық.
Казір тыныштылдық бәлкім, ойнайтын ойын калмады.
Бакыт, тайганда бастан, екеуміз жетім калғанда.
Мен сен жайлы коп ойландым, сенде ойлайтың хәл барма?

Екеуміз жолда құлап, арманды алдаң куткенде.
Сен мен ушін жыладың, такаппарлығын біткенде.
Екеуміз солай тоналдык, жетекке алдың жықпадың.
Біреуге колыңды беріп, онында мәнін ұкпадың.

Сенің жанарың жасқа толғанда.
Жалгыз қалып жабыркап тоңганда.
Мен касыңда боламба?
Калай ойлайсың а?