Жетелеп бара ма біздерді уақыт арманға, 
Шын ғашықтар неге қосылмайды екен жалғанда? 
Үмітпен қарайлап арайлап атқан таңдарға, 
Неге ол мұңаяды, айтшы, оңаша қалғанда? 

Қолдарыңнан ұстап қала алмағам, 
Жүрегіңмен бірге бола алмағам. 
Бірге ғұмыр кешуді қаламаған 
Жүрегіме өкпелеме, өтінем. 
Мені ойлап, жаным, жыламаған 
Түнің бар ма жастарың құламаған? 
Төменге, мен кеттім төмендеп, 
Көз жасың жетті маған. 
Өкпелеме, өтінем, маған, 
Жақындасаң, жүрегіңді өлтіріп алам. 
Өзегің өкініштен өртеніп қалар. 

Қ-сы: 
Жетелеп бара ма біздерді уақыт арманға, 
Шын ғашықтар неге қосылмайды екен жалғанда? 
Үмітпен қарайлап арайлап атқан таңдарға, 
Неге ол мұңаяды, айтшы, оңаша қалғанда? 

Міне көктем, біздер қаламасақ та, қоштасқан. 
Барлығына куә – жалғыз тұрған қайың мен көк аспан. 
Жаңбырлы түн, сенсіз тағы да мұң, аққан жұлдыз, 
Өтінем, Тәңір, мені сол бақытты шаққа бұрғыз. 

Сүйем деп ең мені, жаным, сүйе алмай, 
Сөздеріңе маған берген тұра алмай. 
Күтіп тұрып кеткенің бе келе алмай, жаным? 
Жүргенің бе осы уақыт мені алдай, 
Әлі күнге жүрмін ғой сене алмай. 
Суретіңе қарай берем көз алмай, жаным. 
Оңашада сұрақтарға жауап таппай мен қиналам, 
Өткендегім естелік боп жиналып. 

Бұл нешінші күн екенін білмеймін. 
Бәлкім шатастым. 
Көз алдымда бірге болған сәттер. 
Бәлкім адастым. 
Сенімен қоштасқан кез – көктем, аяқсы шумақтай, 
Бәлкім содан шығар, білмеймін, жаңбырды ұнатпаймын. 

Қ-сы: 
Жетелеп бара ма біздерді уақыт арманға, 
Шын ғашықтар неге қосылмайды екен жалғанда? 
Үмітпен қарайлап арайлап атқан таңдарға, 
Неге ол мұңаяды, айтшы, оңаша қалғанда?