Сын і матуля
Адплывалі няўпынна ў вечнасьць дзеі быцьця.
Гадавала жанчына каля сэрца дзіця.
 
Спавівала пяшчотай, сагравала дабром,
шчырых думак палётам,                                                       што плылі з малаком.
 
Вырас любы саколік – дрэнным людзям дакор.
Ясным чубам да столі,
шчырым сэрцам да зор.
 
Сны юнацкія сьняцца, боль душу закрануў.
– Не сумуй, мая маці,                                               што пакінуў адну.
 
Твае вочы – сьвітаньне, твае рукі – цяпло.
Безь цябе ні каханьня, ні жыцьця б не было.
 
Але мне, маладому, што ля рук тваіх рос,
захацелася грому зь недасяжных нябёс.