Зәңгәр күҙле алһыу Миләүшәне
Ҡулымда йөрөтәм иркәләп.
Беҙҙең һөйөү һуңлап сәскә атты,
Осрашманыҡ ниңә иртәрәк.

Миләүшәләр сәскә ата,
Ай нурына табан үрелеп,
Таждарында уның, уның тыждарында
Һинең йөҙөң ҡала күренеп.

Көндөҙ күҙгә сағылмайса ғына
Миләүшәләр төнөн уята,
Миләүшәләр алдарыңа күсеп
Йөрәгемдә минең ут яна.

Ҡояш булып балҡыр инем дә мин,
Миләүшәләр ялғар талдарын
Белмәнем һуң ниңә белмәнем һуң
Ерҙә минең һөйгән йәр булып...