Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах,
Успомню Вострую браму святую
І ваякаў на грозных канях.

У белай пене праносяцца коні,
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць,
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні
Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.

У бязмежную даль вы ляціце,
А за вамі, прад вамі гады,
Вы за кім у пагоню спяшыце,
Дзе шляхі вашы йдуць і куды?

Мо яны, Беларусь, панясліся
За тваімі дзяцьмі наўздагон,
Што забылі цябе, адракліся,
Прадалі і аддалі ў палон.

Біце ў сэрцы іх, біце мячамі,
Не давайце чужынцамі быць,
Хай адчуюць як сэрца начамі
Аб радзімай старонцы баліць.

Маці родная, маці краіна,
Не суцішыцца гэтакі боль,
Ты прабач, ты прымі свайго сына,
За цябе яму ўмерці дазволь.

Усё лятуць і лятуць тыя коні,
Срэбрай збруяй далёка грымяць.
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні
Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.

Старадаўняй Крывіцкай Пагоні
Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні
Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.