W dzień deszczowy i ponury z cytadeli idą góry, 
Szeregami lwowskie dzieci idą tułać się po świecie. 
Na granicy Czarnogórza czeka ich mitręga duża, 
/Może nawet tam czyha na nich wróg, 
więc prowadź, prowadź Bóg!/bis 
Dzień wyjazdu już nadchodzi, matka płacze i zawodzi, 
Z żalu ściska biedną głowę, pan komendant ma przemowę: 
Bądźcie dzielni wy żołnierze, brońcie kraju jak należy! 
/Już pobudki ton trąbka nasza gra, 
więc żegnaj matko ma./bis 
Żegnaj siostro, żegnaj bracie, wiem ze żałość w sercach macie, 
Władze płakać wam nie bronią, na kościołach dzwony dzwonią. 
Z dala widać już niestety, wieże kościoła Elżbiety, 
/Więc już zbliża się nam odjazdu czas, 
więc żegnam, żegnam was./bis 
Czemu płaczesz ukochana — być żołnierzem rzecz cacana, 
Mundur z igły, guzik błyszczy, pół cetnara mam w tornistrze, 
Patrz na tego Manlichera — każdy żołnierz nie umiera, 
/Wtedy luba płacz, wtedy luba cierp, 
Gdy mnie zgładzi jakiś Serb./bis 
Hej, koledzy, dajcie ręce, może was nie ujrzę więcej, 
Może wrócę ciężko ranny i dostanę krzyż drewniany. 
Może ma mogiła stanie, gdzieś daleko na Bałkanie, 
/Może uda się ze powrócę zdrów 
I zobaczę miasto Lwów./bis