Sadźmy, przyjacielu, róże! 
Długo jeszcze, długo światu 
/Szumieć będą śnieżne burze: 
Sadźmy je przyszłemu latu!/bis 
My, wygnańcy stron rodzinnych, 
Może już nie ujrzym kwiatu, 
/więc sadźmy je dla innych, 
Szczęśliwszemu sadźmy światu!/bis 
Jakże los nasz piękny, wzniosły! 
Gdzie idziemy - same głogi, 
/Gdzieśmy przeszli - róże wzrosły; 
Więc nie schodźmy z naszej drogi!/bis 
Idźmy, szczepmy! Gdy to znuży, 
Świat wiecznego wypocznienia 
/Da nam milszy kwiat od róży: 
Łzy wdzięczności i spomnienia./bis