Нашы сэрцы замерзлі па зіме ад халодные сцюжы,
Мы забылі той шлях, што засцілаў я пялёсткамі ружаў.
Яна была сама сабой са мною ў параўнанні.
Я купідонавай стралой працягла ўсё каханне.

[Прыпеў]
Дажджамі асветліцца вакол абшар.
Мы самі згубілі мір агульных мар,
У сэрцы ізноўку цяжарам камень.
Я ненавіджу гэты дзень! Я ненавіджу гэты дзень!

Тваіх вуснаў саспелых не забыць мне ўжо аніколі,
Успамінаю далоняў цяплыню, Мой Маленькі Анёлак.
Глядзі ўсё разбіта ўшчэнт і згаслі нашы свечы,
А я гляджу на твой партрэт ўжо каторы вечар.

[Прыпеў]
Дажджамі асветліцца вакол абшар.
Мы самі згубілі мір агульных мар,
У сэрцы ізноўку цяжарам камень.
Я ненавіджу гэты дзень! Я ненавіджу гэты дзень

Лёс чамусьці склаўся так, а можа хтосьці разгубіўся,
І жыцця майго мастак, напэўна, проста памыліўся-
Не пабачыў аднаго, а вуснаў ужо было спатканне,
Не пракмеціў тваяго і маяго КАХАННЯ.

[Прыпеў]
Дажджамі асветліцца вакол абшар.
Мы самі згубілі мір агульных мар,
У сэрцы ізноўку цяжарам камень.
Я ненавіджу гэты дзень! Я ненавіджу гэты дзень