Δύο κόσμους έχει ψυχή μου
δύση και ανατολή
δυο καρδιές που ζουν και αγαπάνε
μέσα σ’ ένα ανάποδο μπιτ.

Μα η αγάπη που στέκει στην μέση
σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
μες την αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν
πως μια ημέρα θα χαθούν.

Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα μάτια της
μέσα στα δυο της μάτια να κοιτάζω.

Μες στα καστανά της τα μάτια
μία θάλασσα ανοιχτή
μες στην αγκαλά της ο ήλιος
να γιατρεύει κάθε πληγή.

Κι από τα μαλλιά της πλεξούδες
να ζεσταίνουν κάθε διαβάτη
που `χει ξαποστάσει  στο σταρένιο της κορμί
κι έχει αποκοιμηθεί.

Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα μάτια της
μέσα στα δυο της μάτια να κοιτάζω