Դու կարծում ես այդ անձրևն է
Արտասվում պատուհանիդ,
Այդ ափսոսանքի խոսքերն են
Գլորվում հատիկ-հատիկ:

Գլորվում են ու հոսում են,
Ապակուց թափվում են ցած,
Այս խոսքերյ, որ լուվում են
Իմ երգի մեջ ուշացած:

Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ,
Ափսոսանքդ ուշացած,
Սերյ քո մի հանելուկ էր
Ու գաղտնիք էր չբացված:

Դա գուցե աշնան կատակն էր,
Տերևներն էին դեղնած,
ծառուղում լուռ արտասվում էր
Մի աղջիկ՝ մենակ կանգնած:

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի,
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի...
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի:
(x2)

Ես հիմա նոր հասկանում եմ՝
Անցյալը ետ չես բերի,
Այս ամենը հատուցումն է
Իմ գործած հին մեղքերի:

Այն աղջիկը և աշունը
Բախտն էր իմ, որ կորցրի,
Դա ջահել իմ խենթությունն էր,