У КАНЦЫ ГРЭБЛІ ШУМЯЦЬ ВЕРБЫ
У канцы грэблі шумяць вербы,
Што я пасадзіла,
Няма майго міленькага,
Што я палюбіла.
Няма яго і не будзе,
Паехаў у Адэсу,
А мне сказаў: «Расці, дзеўка,
На другую весну».
Расла дзеўка, перарасла
Дый на меру стала,
Ждала, ждала міленькага
Дый плакаці стала.
Плачце, вочы, плачце кары,
Така ваша доля,
Бо ўжо ж мне прышукалі
Новага ўхажора.
Не сама я палюбіла,
Палюбіла маці,
А мне, беднай, праказала
Платочкі даваці.
Адзін дала, другі дала,
А на трэцім стала,
А тым трэцім, бялюсенькім,
Ручанькі звязала.