Милли моңнар.

Ишеттем мин кичә: берәү җырлый 
Чын безнеңчә матур, милли көй; 
Башка килә уйлар төрле-төрле, — 
Әллә нинди зарлы, моңлы көй.

Өзлеп-өзлеп кенә әйтеп бирә 
Татар күңле ниләр сизгәнен; 
Мискин булып торган өч йөз елда 
Тәкъдир безне ничек изгәнен.

Күпме михнәт чиккән безнең халык, 
Күпме күз яшьләре түгелгән;
Милли хисләр белән ялкынланып, 
Сызылып-сызылып чыга күңленнән.

Хәйран булып җырны тыңлап тордым, 
Ташлап түбән дөнья уйларын; 
Күз алдымда күргән төсле булдым 
Болгар һәм Агыйдел буйларын.

Түзәлмәдем, бардым җырлаучыга, 
Дидем: «Кардәш, бу көй нинди көй?» 
Җавабында милләттәшем миңа: 
«Бу көй була, диде, Әллүки!»

«Зиләйлүк» көенә (Г. Тукай искәрмәсе).

НАЦИОНАЛЬНЫЕ МЕЛОДИИ

Вчера я слышал - песню кто-то пел, 
Ту, что народом нашим сложена. 
И я подумал: сколько грусти в ней, 
Как беспредельно жалобна она.

Она тревожит сердце. В ней живет 
Татар многострадальная душа. 
В протяжных звуках - трехсотлетний гнет. 
Горька она и всё же хороша.

Да, много тягот испытали мы,
Не сосчитать пролитых нами слез. 
Но пламенную верную любовь 
Напев свободный сквозь века пронес.

Я изумленно слушал, отойдя 
От повседневной суеты земной, 
И возникал передо мной Булгар, 
И Ак-Идель текла передо мной.

Не вытерпел я, подошел к певцу, 
Спросил, коснувшись бережно руки:
"Послушай, брат, что ты за песню пел?" 
Татарин мне ответил: "Аллюки".

1909