Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած,
մոմի լույսով` խավարի մեջ համատարած,
կհալածես դու տեսիլքներ արևավառ,
կխարխափես և խավարին չես հավատա...

Արցունքներիդ մի գամածին խորին տմույն
գիտես նայել արշալույսի ճաճանչներին
սգի քողի տակ հուսալից դու սիրահար`
կտառապես և վշտերիդ չես հավատա...

Վզիդ շղթա և թևերիդ ծանր կապանք`
դու կփորձես արծիվներին վայել ճախրանք,
և այս կյանքի մեծ բանտի մեջ բազմակամար,
դու կխեղդվես` շղթաներիդ չես հավատա...

Փուշ ու տատասկ քեզ կարյունեն ճամփիդ վրա,
բայց խոցոտված քո մատներով արյունլվա,
դու կորոնես ծաղիկների հոգին պայծառ,
ցավից կոռնաս և ցավերիդ չես հավատա...

Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած,
քո ձեռքերով հողին կտաս կյանքեր ծաղկած,
կզգաս դեմքիդ մահվան քամին և հողմավար,
&#