Wij wonen in een rijtjeshuis
We hebben mooie spullen thuis
We leven heel normaal daar met z'n drietjes bij
elkaar
Bas die werkt bij de krant
En Diederik is laborant
Ik ben door hen geadopteerd als baby van een jaar

Nog altijd ben ik enig kind
Maar niet dat ik dat erg vind
Zo krijg ik alle aandacht, alle liefde van die twee
Bas brengt mij altijd naar school
Met Diederik speel ik viool
En met z'n drietjes kijken we de soaps op de TV

Refrein:
Ik heb twee vaders
Twee echte vaders
Soms stoer en ook wel streng
Maar we hebben het heel fijn
Ik heb twee vaders
Twee echte vaders
Die als het moet ook allebei
Mijn moeder kunnen zijn

Wanneer ik naar mijn bed toe ga
Kijkt Diederik mijn huiswerk na
En Bas doet de vaat of hij strijkt de schone was
En als ik ziek of koortsig ben
Dan is er niemand die ik ken
Die zo lief voor mij zal zijn als Diederik of Bas

Refrein
Hij heeft twee vaders
Twee echte vaders
Soms stoer en ook wel streng
Maar we hebben het heel fijn
Hij heeft twee vaders
Twee echte vaders
Die als het moet ook allebei
Mijn moeder kunnen zijn

 [bad word] 
Soms wordt ik wel gepest op school
Natuurlijk is dat naar
Jouw ouders zijn homo!
Dat vinden ze maar raar
Dan haal ik maar mijn schouders op
Nou en! Ik ben hun zoon!
't Is niet zoals bij anderen
Maar voor mij is 't heel gewoon

Два папы
С террасой в доме мы живём,
полно вещей отличных в нём.
Нам вместе хорошо втроём.
Статьи в газете пишет Бас,
А Дьeдрик — он лаборант.
Взяли к себе меня они,
Когда мне годик был.
У них один я пока,
Но я не против, даже — за.
Так всё вниманье и любовь
Я получаю вновь и вновь.
В школу отвозит меня Бас,
А Дьедрик учит играть на скрипке.
И все втроём мы смотрим мыльные оперы.

У меня два папы, настоящих папы.
Иногда балуют, иногда строги.
Но всё у нас ОК.
У меня два папы, настоящих папы.
И когда нужно,
Они умеют становиться для меня мамой.

Когда иду я ночью спать,
Дьедрик проверяет уроки,
А Бас моет посуду или стирает бельё.
И если слягу я больной, или у меня жар,
Дьедрик с Басом как никто другой
Будут ухаживать за мной.

Бывает, в школе меня дразнят.
Да, приятного мало.
"Твои предки — гомики!" —
Для них это странно.
Но я пожимаю плечами:
"И что, ведь я их сын!"
Это необычно, но вполне нормально.