ТУТЭЙШЫ 

На чужы розум я ня ўмею браць, 
Па-свойму я мяркую аб усім; 
Трапляю дровы сеч, касіць, араць 
І сеяць – штось сабе, а штось другім. 

Я не чыноўнік і ня граф, ня князь, 
Таксама – я ня турак і ня грэк, 
I нават не паляк і не маскаль, 
А проста я тутэйшы чалавек! 

*

Ў сьвятую веру моц, здароў ці квол, 
Набожна ў цэркаў і ў касьцёл хаджу, 
Хаця ў царкве крычаць: ня йдзі ў касьцёл, 
А у касьцёле – не хадзі ў царкву. 

Калі ж каго бы стрэліла спытаць: 
Якой ты веры? ужо ж бы так адсек: 
Тутэйшай веры я, каб не салгаць, 
Бо я і сам тутэйшы чалавек! 

*

Мяне Бог не пакрыўдзіў языком 
(У жонкі ж меле ён, як калаўрот), 
Мне з прадзедаў застаўся ён з жыцьцём, 
Зь ім ведае мяне чужы народ. 

А вось якой я мовай гавару, 
Хоць пры, каб сьцяміць, к знахару па лек... 
Ну што? скажу: тутэйшая яна, 
Як я і сам тутэйшы чалавек! 

*

Ад прадзедаў і Бацькаўшчыну ўзяў – 
Вялікая, багатая яна! – 
Граніц ніхто йшчэ вокам не абняў, 
Як Бог адзін – яна ў мяне адна. 

А як завуць край гэты родны мой – 
Забыўся ўжо праз свой прыгон і зьдзек; 
Мабыць, забраны, ці тутэйшы ён, 
Я ж сын яго – тутэйшы чалавек! 

*

Вось так ня то жыву і не жыву, 
Сваім, што бачу, ня веру вачам, 
Што чую – не бяру у галаву, 
I што я знаю – ўжо ня знаю сам. 

Спаўняючы, што трэба, а што не, 
Сяк-так мой цягнецца на сьвеце век, 
А як памру, то буду спаць, як пан, 
I сьніць, што я тутэйшы чалавек!

1913  Я. Купала