Իմ մանկության դառն հուշեր, 
Ու ես ձեր մեջ որբ տղա, 
Բայց ահա մութ մի գիշեր 
Որբանոցից ես փախա . 
Մորս կարոտն իմ սրտին՝ 
Քաղաքն արի ոտնատակ, 
Գտա միայն մեր բարդին 
Ու խրճիթն՝ ավերակ։ 

Հիմա տարիքն են անցել
Միայն հուշն է մնացել
Որբ օրերի հուշն անդարձ
Իմ գլխի տակ քարե բարձ
Բայց ուզում է չարն էլի
Մանուկները որբանան
Հաց փախցնեն մոր ձեռքից
Չճանաչեն մորն անգամ