"Kocham Cię! Kocham Cię!" - wołasz kolorami
Musisz biec, musisz biec - między obrazami

Połączeni niewidzialną nicią
Nawet tam czujecie się nawzajem
Świat obrazów nie zna śmierci ani życia
Gdy nie materia tylko myśl jest ciałem

Czerwoną chustę wiatr uniósł w swoją stronę
Jak zabrał los Ciebie i Wasze dzieci
Więc zaciągnęła ostatnią zasłonę
Krok w otchłań bez powrotu - tam się odnajdziecie

"Kocham Cię! Kocham Cię!"
Krzyczysz tak poprzez czas, poprzez śmierć - które dzielą Was

Przez obrazów świat, tak boleśnie realny
Przez wizje piekieł biegniesz, by ocalić ją
Miłość zbyt wielka, by odejść razem z ciałem
Na skrzydłach Cię poniesie, hen, za Siódmy Krąg

Zamykaj oczy, kiedy nie wiesz dokąd iść
Czuciem się [bad word] w mroku - nie rozumem
"Kocham Cię" krzycząc - by nie pękła nić
Bo tutaj się nie umiera - tu się traci umysł

Musisz biec, musisz biec!
Między piekłem a niebem, tam gdzie jej gasnący cień drga

Musisz biec!... musisz biec!
Między piekłem a niebem, tam gdzie jej gasnący cień drga

"Kocham Cię" z jej ust - i nic już więcej nie trzeba
Gdy ona jest tu, tak blisko masz do nieba
Serca Wasze znów otuli czerwony szal
Dziękujesz jej za dzieci, miłość i czas

"Kocham Cię" z jej ust - i nic już więcej nie trzeba
Gdy ona jest tu, tak blisko masz do nieba
Tutaj dom Twój, sny, tutaj dzieci, Wy
Tutaj wszyscy, którzy Cię kochają
Jak w niebie...

Serca Wasze znów otula czerwony szal
Dziękujesz jej za wszystko

"Kocham Cię" z jej ust - i nic już więcej nie trzeba
Gdy ona jest tu, tak blisko masz do nieba...