Заклік пачуй, 
Што ў целе абуджае кроў. 
Глухія лясы 
Клічуць у балотаў бездань. 
Дзіця чалавека 
Хавае ў сабе дух ваўкоў. 
Прыпяці сын, 
Нашчадак лесуноў памерлых. 

У ззянні поўні й Вайсковага Стану, 
Дзе не ступала людская нага. 
У сэрцы балотаў вада калыхала 
Дзіця чалавека з крывёю ваўка. 

Хавае свой жах, 
Застаўся што ад чалавека. 
Шукае спакой 
У прыцемках халоднай ночы. 
Гучна крычыць — 
Выццё пранізвае аблокі. 
Пакіне сабе 
Жывёльны моц і погляд воўчы.