Мора гранітныя хвалі, 
Ад ветру чырвоныя людзі, 
І ты, што мяне кахала 
І болей кахаць не будзеш. 
Даўнія вежы суровыя 
З сухім палыном і ўзлётам, 
Сатканыя з нашай любові, 
Са скалаў, тугі і журботы. 
Якая бязглуздая сіла 
Якім акрываўленым раннем 
Грані ў іх разбурыла 
Разам з нашым каханнем? 
А я застаюся, як з богам, 
Навекі, навекі закуты 
Ў твае пяшчотныя ногі, 
Ў гняздо маё, месу, пакуту. 
І я ўспамінаю, як кляты, 
Скалы колеру перца, 
Вуснаў тваіх гранаты, 
Сэрца біццё пад сэрцам, 
На скуры кропляў каралі, 
Ад сонца медныя грудзі... 
Кахала мяне ты, кахала... 
Не будзеш, не будзеш, не будзеш