Дзе мой край? Там, дзе вечную песьню пяе Белавежа, 
Там, дзе Нёман на захадзе помніць варожую кроў, 
Дзе на ўзвышшах Наваградзкіх дрэмлюць суровыя вежы 
І вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі Дняпро. 
Ты ляжыш там, дзе сіняя Прыпяць ласкава віецца, 
Дзе Сафія плыве над Дзьвіною, нібы карабель... 
Там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца, 
Калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе. 
Што сляпым? Нават мёртвым успомню высокія зоры, 
Над ракою чырвонай і цьмянай палёт кажаноў, 
Белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах, 
І бары-акіяны, і неба — разьлівы ільноў. 
Дзе мой край? Там, дзе людзі ніколі ня будуць рабамі, 
Што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме, 
Дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі, 
А мужчыны, як скалы, — ударыш, і зломіцца меч. 
Дзе мой край? Там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі, 
Дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары, 
А дзяўчаты, як дождж залаты. А сівыя матулі, 
Як жніўё з павуціньнем і добрае сонца ўгары. 
Там звіняць неўміручыя песьні на поўныя грудзі, 
Там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок. 
Тая гордая мова, якую й тады не забудзем, 
Калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок. 
Ты — наш край. Ты — чырвоная груша над дзедаўскім домам, 
Лістападаўскіх зьнічак густых фасфарычная раць, 
Ты — наш сьцяг, што нікому, нікому на сьвеце, нікому 
Не дано абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць. 
Мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі 
І апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе. 
Мы клянёмся табе, што ніколі, 
Ніколі, 
Ніколі, 
Так, 
Ніколі ня кінем, 
Ня кінем, 
Ня кінем цябе