Дарагія мінчане і госьці сталіцы,
    Я [bad word] з вамі болем сваім падзяліцца.
    Карацей, гэта брыдка, але сэ ля ві,
    Мы ў сталіцы жывем нібы на дзьве сям’і.

    Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
    Падваеньне асобы зрывае нам дах,
    Гэты факт паступова зрывае нам дах,
    Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць
    Менск і Мінск – дзьве паловы сталічнай душы.

    Першы горад, які называецца Менск,
    Не убачыш на мапах, у гэтым і сэнс,
    Ён у сэрцы жыве, ён жыве ў галаве,
    Шмат таго, хто у горадзе Мінску жыве,
    А ў Мінску прапіска і гарвыканкам,
    І Лядовы палац, і бэтонны паркан,
    І дзяцінства майго прамільгнулыя дні,
    Зруйнаваных дамоў сьцены прывідныя.

    Ёсьць у Мінску назовы бязрадасныя,
    Ёсьць Калектарная, а ёсьць Базісная
    Там народ забясьпечвае, правільны наш,
    Выкананьне задачы пастаўленае.
    А па Менску прыемна шпацыраваць,
    Дробных крамак вітрыны ўтульна гараць,
    Там сьпічастыя вежы касьцёлаў старых,
    І дахоўка на стрэхах, двары і муры.

    Усё блытаецца ў Мінску: хлеб і маца,
    І Вялікі Кастрычнік, і Радаўніца,
    І п'яная сьляза, і такая папса,
    Што ратунку ня дасьць ні “Мізім”, ні “Упса” .
    Ну а зь Менскам нічога ня можна зрабіць,
    Немагчыма яго зруйнаваць, захапіць,
    Ён ніколі, твой Менск, не памрэ, не згарыць,
    Будзе мовай тваёю з табой гаварыць.

    Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
    Падваеньне асобы зрывае нам дах,
    Гэты факт паступова зрывае нам дах,
    Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць
    Менск і Мінск — дзьве паловы сталічнай душы.