Həkim:

Məni bağışla, ayırdı bizi aramsız yağışlar,
Daha baxışlar, isti deyil aramızda daşlar.
Damcılar danışar necə gözümdəki yaşlar,
Məktuba yazılan qəlbdə əzablı naxışlar.
Son bahar, yarpaqlar bizi son dəfə alqışlar,
Haqqımızda pıçıldaşar son dəfə qərib quşlar.
Vaxtsız saça düşən qar, üzə düşən qırışlar,
Əqrəblər yarışar, ömür zamanla barışar.

Zaman qəddar! Boş otaq, sükut, soyuq divar.
O qanadsız mələyin iblis qədər dərdi var,
Sərti var, həddi var, sevginin sərhədi var,
Sirli donmuş nəzərlərin gizli həsrəti var.

Baxıram peyzaja, dönürəm yaya möhtac qışa,
Fikirlər geriyə dönüb nostalji hislərə qarışa.
Ürək tab gətirmir savaşa, gərək od kimi alışa,
Mən Bakıda, sən ABŞ-da, günahlarıma görə bağışla.

Okaber:

Qəhər məni boğur, mən isə göz yaşlarımı,
Lənətlədim noyabr və onun aramsız yağışlarını,
Öldürücü baxışlarını və bir də romantik may
Və bir də yoxluğun sənsiz keçən bir neçə ay.
Bağışla, əzizim, bağışla, kobudluğuma görə,
Bağışla varlığını hiss etməyib unutduğuma görə.
Bağışla nifrətimə görə hansı ki sənə görə oyanıb,
Bağışla, mənə bəxş etdiyin saatın zamanı dayanıb.
Bağışla göz yaşlarına görə, mən indi anlamışam
Və hər gün sənsizlik, içimdə ağlamışam.
Gözlərimin önündə yenə həmin fraqment,
Yadımda saçlarına bağladığım qırmızı lent.
Və ətri yadımda susub ömür və məzar,
Susmuş alarmlar bilir mənəm günahkar.
Əlimdə yadigar əllərinin izi və siqaret, [bad word] qazanıb artıq səmalara bilet.