Прамяні

Iмкліва крочыць наперад,
або моўчкі глядзець на замкнутыя дзьверы.
Прагна лавіць высокія словы,
зноўку чакаць, спадзявацца ды верыць

Разьвее вецер журбы пах,
мёртвых садоў пыл.
Заціх мой боль і зьнік жах,
і я амаль забыў

Прамяні
асьвятляюць твар,
сьціскаюць скроні.
Карані —
бессьмяротны дар
у маіх далонях

І полымя ахапіла мае вочы,
і я — ліхтар у беспрабуднай цемры ночы

Мае пакуты — мой сьцяг —
хістае плынь брудных вод.
Мяжа няволі стаў страх,
трызьні карагод

Прамяні
асьвятляюць твар,
сьціскаюць скроні.
Камяні
адчуваюць жар
лютаснай пагоні

І полымя ахапіла маё цела,
і я гару агнём чырвона-белым

У шэрым паветры чую водгук званоў —
ГЭТА Я з кален уздымаюся зноў
У небе, бы хмары, абліччы людзей —
ГЛЯДЗІЦЕ, я с кожнай хвілінай раблюся мацней!