Я сумую па Радзіме,  
Па яе лугох і нівах,  
Па трыпутніку, што гладзіў  
Ногі зьбітыя мае,  
Па укропе на гародзе,  
Рэчках ціхіх і лянівых  
І па сопкай белай бульбе,  
Што на стол яна дае.  

Я сумую па Радзіме...  
Бачу ціхія паляны.  
Цёплы мёд яе маліны  
Адчуваю на губах.  
Ты – мая лясная казка  
У красе доўгачаканай,  
Ты – мая сьвятая песьня,  
Сьвет адзіны у вачах.  
Просты сьвет, дзе дрэмлюць хаты,  
Дзе раса на травах сьпее,  
Дзе у росных шатах чуцен  
Гівала пяшчотны сьвіст,  
Дзе наўсьцяж канавы мокрай  
Пышны курасьлеп жаўцее,  
І купае тлусты лопух  
У вадзе мясісты ліст.  
Мокры край. Дажджы і сонца.  
Вільгаць сонечнага лета.  
Жарабя бяжыць па лузе,  
Радасна задраўшы хвост.  
Цэлы век вісіць вясёлка  
Над краінай мокрай гэтай,  
І глядзяць спакойна коні  
На нябесны дзіўны мост.  

Я сумую па Радзіме,  
Як каханы па дзяўчыне,  
Я жадаю ўвесь прыпасьці  
Проста да яе рукі,  
Да грудзей – тугіх узгоркаў,  
Да вачэй – азёраў сініх,  
І замерці ў пацалунку  
На гадзіны і вякі.

1960  У. Караткевіч