ԱԽՊԵՐՍ Ու ԵՍ

Անօրեն թուքն է տիրել մայր հողին,
Ի՞նչ սրտով պիտի մտնենք անկողին.
Մամ ջան, չտխրես, շատ չմտածես,
Կռի՛վ ենք գնում՝ ախպերս ու ես։

Մռայլ գիշերն է, նստած ենք փոսում,
Այստեղ հայ քաջի արյունն է հոսում.
Եկել ենք կռիվ, կռվո՛ւմ ենք այսպես,
Խփո՛ւմ ենք թուրքին՝ ախպերս ու ես։

Երբ լուսաբացին թուրքը լեռն է սողում՝
Մեր զիլ հարվածից աշխարհն է թնդում.
Ինչքան պե՛տք լինի՝ կկռվենք այսպես,
Հայ ազգի համար՝ ախպերս ու ես։

Էլ հետդարձ չկա՛, կռիվ է սաստիկ,
Օրհնանքդ տուր մեզ, ու մի լար մայրիկ,
Թե մի օր կտրիդ զույգ արծիվ տեսնես,
Էդ մեր հոգիքն են՝ ախպերս ու ես։

Մամ ջան կբացվեն դռները մեր գոց,
Ոսկի կհագնե սև օրը հայոց,
Ու տո՛ւն կդառնանք հաղթությամբ էսպես,
Ծափով-ծիծաղով՝ ախպերս ու ես։