1. Зноў чую твой голас ці гэта мроіцца.
Там, дзе пачалося, там усё і скончыцца.
"Так нам будзе лепей" - хто гэта вырашыў?
Назаўжды я адлятаю апоўдні, да выраю.

Затрымай мяне сонечнымі цёплымі праменнямі,
Толькі нам вядомымі імгненнямі,
Зоркай, што плыве за неба край.
Затрымай мяне! Я твая, а ты таго ня ведаеш,
Адчуваю тое, што ты адчуеш,
Ды малюся небу "Затрымай".

2. Па кроках насустрач так проста робіцца,
Вось толькі прычыны што-сьці не знойдзецца.
Хто з нас будзе першы - справа ўмоўная.
Мы з табой ледзь не згубілі што-сьці галоўнае.

Затрымай мяне сонечнымі цёплымі праменнямі,
Толькі нам вядомымі імгненнямі,
Зоркай, што плыве за неба край.
Затрымай мяне! Я твая, а ты таго ня ведаеш,
Адчуваю тое, што ты адчуеш,
Ды малюся небу "Затрымай".

Затрымай мяне сонечнымі цёплымі праменнямі,
Толькі нам вядомымі імгненнямі,
Зоркай, што плыве за неба край.
Затрымай мяне! Я твая, а ты таго ня ведаеш,
Адчуваю тое, што ты адчуеш,
Ды малюся небу "Затрымай".