Василий Воробейчиков
Чорная панна

Калі дзень сыходзіць прэч,
Усе замірае.
Я іду ў твой пакой
І дух сцінае

Прагну, быццам бы глыток
У час спякоты.
Няма моцы больш трываць
Адзіноты

Ціха зоры мільгацяць
Нам з нябесаў.
Месяц стужку запляце
У твае косы

Грудзі полымям гараць,
Гараць скварна.
Немагчыма больш губляць
Часу марна

Сэрцам сваім у цябе закаханы,
Чорная Панна, Чорная Панна!

У цемры маўклівай твар твой схаваны,
Барбара!
Рукі імкнуца да цябе дакрануцца,
У шэпаце ветра я чую твой голас...

Калі дзень сыходзіць прэч,
Усе замірае.
Я іду ў твой пакой
І дух сцінае

Прагну зноў сасніць цябе
І не прачнуцца,
Бо не сможаш да мяне
Ты вярнуцца