Калі дзень сыходзіць прэч, ўсё замірае.
Я іду у твой пакой і дух сцінае.
Прагну, быццам бы глыток у час спякоты.
Няма моцаў больш трываць адзіноты.

Толькі зоры мільгацяць нам з нябёсаў.
Месяц стужку запляце ў твае косы.
Грудзі полымем гараць скварна.
Немагчыма больш губляць часу марна.

Сэрцам сваім у цябе закаханы, 
Чорная панна, чорная панна.
У цемры маўклівай твар твой схаваны,
Барбара.
Рукі імкнуцца да цябе дакрануцца.
Ў шэпаце ветра я чую твой голас.

Калі дзень сыходзіць прэч, ўсё замірае.
Я іду у твой пакой і дух сцінае.
Прагну зноў сасніць цябе і не прачнуцца.
Бо ня зножаш да мяне ты вярнуцца.