Па-над белым пухам вішняў, быццам сіні аганёк, 
Б'ецца,ўецца шпаркі, лёгкі сінякрылы матылёк. 
Навакол усё паветра ў струнах сонца залатых,- 
Ён дрыжачымі крыламі звоніць ледзьве чутна ў іх. 
 
І ліецца хваляй песня,- ціхі,ясны гімн вясне. 
Ці не сэрца напявае, навявае яго мне? 
Ці не вецер гэта звонкі ў тонкіх елках шапаціць? 
Або мо сухі, высокі ля ракі чарот шуміць? 
 
Не паняць таго ніколі, не разведаць,не спазнаць: 
Не даюць мне думаць зыкі, што ляцяць,дрыжаць,звіняць. 
Песня рвецца і ліецца на раздольны,вольны свет. 
Але хто яго пачуе? можа,толькі сам паэт.