Ես ու լուսինը միասին
Մոտեցանք սառած ջրափոսին
Եվ գիշերը՝ ժամը երկուսին
Երգեցինք այս երգը այն մասին,
Թե ինչու են պոետները
Եվ շները ընկերներ,
Որովհետև նրանք գիշերը
Սիրում են լուսնոտ երգեր:
Որ մեր կյանքն աղավաղում են
Ցերեկներն անիրական,
Գիշերները մենք գտնում ենք
Մեր դեմքերը իսկական:
Մո՛ւթ ամպեր, մի՛ փակեք լուսնի դեմքը,
Թո՛ւյլ տվեք զրույցը ավարտել,
Ես, լուսինն, այն շունն ու ջրափոսը
Շա՜տ վաղուց իրար չենք հանդիպել:
Շունը, որ կանգնած էր իմ կողքին,
Դունչը մոտեցրեց ջրափոսին,
Նա այնտեղ տեսավ կլոր լուսնին
Եվ ասաց դատարկ այդ ափսեին:
Որ իր հայրը ցեղական էր,
Մայրն՝ անհայտ ցեղի մի շուն,
Նրանց կապն օրինական չէր,
Ու ծնվեց մի որբ անտուն:
Որ անվերջ այս գզվռտոցը
Հանուն մի կտոր հացի
Ապրելու միակ միջո&