Вецер вый…
Над зямлёй…
Забяры мяне з сабой…

У пустэчу…
Смерці край…
І мой голас пахавай…

Спяць лясы…
У цішыні…
Мне даруюць свае сны…
Бачу я…
У гэтых снах…
Што толькі Смерць – адзіны шлях…

Надзея…
Памірае…
Пад жоўтай коўдрай лясоў…

Вецер…
Праклінае…
Выццём скрухі ды роспачы…

Я крычу ў нябёсы…
А адтуль цішыня…
І пагарда к чал-авецтву…
І к цяплу майго жыцця…

Мне здаецца, нябёсы плачуць…
Але гэта толькі дождж…
Я чакаю вечнай Цемры…
Але гэта толькі ноч..

Роспач…боль…ды спусташэнне…
Расчараванне…