Көңіл көтерейін десем ойыма сен түсесін,
Ұмытайын десемде түсіме сен кіресін.
Ұмытсам қайта келесін, қашан маза бересін.
Я қашан маза бересін.
Мүмкін бұл түс шыгар, журекке үре салған жай ғана естелік бұл, бейнен ойымда қалған. 
Жоқ олай емес, мен шынында жаралымын, ешқай жерде 
сымбасамда, мен бұл жерде әлсізбін.
Суйіп кормеппін әлі сен сияқты ешбіреуды, екеуміз құрған сезім көпіріп бугінге өртеулі.
Екеумізді қосқан періште кішіксіз өледі.
Сол періштенің жібесі кеудемді келіп тіреді.
Махаббат өлені көмектесер журекке, сен болмасан жанымда озгелер керек несіне.
Өмір керек несіне ал, сен боласын өзгемен.
Қанша уәде берсенде кешірем, жіберем.
Бұл сөз сағыныш емес, бұл жараулы кеудеден, бұл бақытсыз жан, бақыт көрген сенін кулгенінен.
Оны бағаламай өзге жағалауға барып қондың.
Ал мен жалғыз қаламын сезімге тонып.
Адасқан жүректің емін табу оте қиын, басқа жанды кездестірсемде көңілім саған бейім.
Кетсен қайта келмеші саған мен бақыт бола алмаймын.
Сенімен болғанмын, болмағаным тыныш деп ойлаймын.

Қайда кетті берген сол бір сөздерін, ұмыттын ба бірге жүрген сәттерді.
Тәтті сезім қайталанбас өмірде, күрсінбеші жүрегім күрсінбе.