Па шчодра намеценым сьнезе
Ішлі ў завіруху яны.
Калісьці былі, ды згубіліся недзе
Прыкметы чарговай вясны.
І твары калола завея,
І кожны сумёт – як гара.
А сэрца і сьвеціць, і грэе
І кліча вяршыні скараць:
Наперад, пакуль не памерла надзея!

Ніхто не хацеў паміраць…
Ніхно не ха...

А людзі з замеценых хатаў,
Як з нораў, глядзелі на іх.
І нехта піў каву, а нехта – гарбату,
А нехта разьліў на траіх.
Вар’яцкая гэта ідэя –
Паверыць у сілы дабра,
Наперад ісьці праз завею,
Хоць можна было выбіраць…
Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.

І хтосьці адстаў па дарозе,
А хтосьці вярнуўся назад.
Здавалася, што ўжо вясна на парозе,
І што ўжо канец маразам.
Што вораг заўважна слабее,
Вось трошкі яшчэ і – ура!
І зьнікне, нібы летуценьне,
Сівой завірухі пара.
Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.

Вось белы, чырвоны і белы.
Як сьнег і як кроў і як сьнег.
Камусьці баліць, а камусь адбалела,
Пад покрывам сьнежным у сьне.
У сьне непахісна ідзем мы,
Уся каралеўская раць…
Наяве ж – бязьлюдныя землі.
Такі, можа, лёс ваяра – 
Памерці, пакуль не памерла надзея.

Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.
Ніхто не хацеў паміраць.