Ну сядай, сядай са мной, калi ласка.  
Навальнiцы песня старая-старая.  
Слухай казку. Апошнюю казку.  
Яна на тваiх вачах памiрае.  
Ў гэтай казцы ялiны лапы схiлiлi.  
Вiзантыйскi захад у алым дыме...  
"Зялёная сарока кашку варыла,  
Зялёная сарока з дурнымi вачыма..."  
У кулiнарную кнiгу глядзела,  
Чухала патылiцу драўлянаю лыжкай,  
I дзеткi кашку да лыжкi з'елi,  
А нам з табой не далi анi крышкi.  
Ты смяешся? Такога няма на свеце?  
Не смейся, любая, свет шырокi.  
Мы з табою толькi дурныя дзецi.  
Нам добра з гэтай чубатай сарокай.  
Сарокi розныя рэчы крадуць,  
I, можа, ў гняздзе яе, з золатам поруч,  
Ляжыць каханне, святло i радасць,  
Што прынесла сарока з-за сiняга мора.  
Аддайце, сарока. Няма ўжо сiлы.  
Яна ж не кахае мяне, хоць зарэжце.  
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  
Дай я цябе пацалую, мiлая.  
А каша?  
Чорт з гатай кашай, нарэшце.