Ադանայի ողբը 

 Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան,
 Անապատ դարձավ շքեղ Ատանան:
 Կրակը, սուրը ու անխիղճ թալան,
 Ռուբենյաց տունը, ա՜խ, ըրավ վերան:

 Ալ մի’ տար լույսդ, պայծառ արեգակ,
 Լուսին, շուրջ կապե դուն սուգի մանյակ,
 Անցավ մեր երկրեն հարավի խորշակ,
 Չորցուց, թոռմեցուց ծառ-ծաղիկ համակ:

 Րոպե մը չանցավ ու հայոց խեղճեր,
 Ինկան սուրին տակ խուժանին ահեղ:
 Ժամեր ու դպրոց բոցի մեջ կորան,
 Բյուրավոր հայեր անխնա մեռան:

 Օտարին տունը ալ չէ ապահով,
 Հայ հողի վրա մեռնինք մենք փառքով: